شعر
بیا ای که عمرت به هفتاد رفت مگر خفته بودی که بر باد رفت
همه برگ بودن همی ساختی به تدبیر کردن نپرداختی
قیامت که بازار مینو ندهد ومنازل به اعمال نیکو دهند
بضاعت به چندانکه آری بری و گر مفسلی شرمساری بری
بیا ای که عمرت به هفتاد رفت مگر خفته بودی که بر باد رفت
همه برگ بودن همی ساختی به تدبیر کردن نپرداختی
قیامت که بازار مینو ندهد ومنازل به اعمال نیکو دهند
بضاعت به چندانکه آری بری و گر مفسلی شرمساری بری